Czynnikiem warunkującym pobieranie potasu przez rośliny jest odczyn gleby, temperatura, stopień aeracji podłoża, a także wilgotność. Ograniczenie pobierania jonów potasowych może mieć miejsce zarówno przy kwaśnym, jak i zasadowym odczynie gleby. Wysokie stężenie jonów wodoru, obecne w glebach kwaśnych, powoduje utrudnienia w procesie wymiany kationów pomiędzy systemem korzeniowym a roztworem glebowym.
Podobnie zakłócenia w przyswajalności potasu związane są ze zbyt małym udziałem tlenu oraz z niską temperaturą gleby. Wpływa to na zmiany w dynamice oddychania oraz wzrost lepkości plazmy. Zbyt niska temperatura stanowi przyczynę spadku aktywności plazmy oraz zmniejszenia stopnia przepuszczalności dla potasu. Duże uwilgotnienie gleby wiąże się z dobrą przyswajalnością potasu przez rośliny.
Kolejnym czynnikiem warunkującym pobieranie tego makroskładnika przez rośliny jest stężenie innych jonów w roztworze glebowym oraz ich ilościowy stosunek do jonów potasu. Jonami zwiększającymi przyswajalność potasu są jony azotanowe oraz chlorkowe. Z kolei jonami antagonistycznymi, wpływającymi na obniżenie pobierania tego makroskładnika przez rośliny są jony wapniowe, magnezowe i amonowe, a w niektórych przypadkach również jony sodowe. Pobieranie jonów potasu zakłócają również jony siarczanowe. Przyswajalność potasu uzależniona jest od zaopatrzenia roślin w azot, ze względu na rolę jonów potasowych w transporcie jonów azotanowych. W miarę zwiększania pobierania przez rośliny azotu zwiększa się również pobieranie przez nie potasu.
Potas przemieszcza się z fazy stałej gleby do strefy korzeniowej na kilka sposobów, a mianowicie poprzez dyfuzję jonów w roztworze glebowym, poprzez wymianę jonową oraz w drodze przepływu z roztworem glebowym. Przepływ potasu z wodą jest związany z procesami transpiracji i ewaporacji, a także jest uzależniony od przesiąkania wody w głąb profilu glebowego. Szybkość i zasięg dyfuzji zależy od wilgotności i temperatury gleby oraz od stężenia potasu pomiędzy główną masą gleby a powierzchnią systemu korzeniowego. Jeśli stężenie roztworu glebowego jest wyższe, to znacznie sprawniejszy jest mechanizm zaopatrujący korzenie w ten makroelement, a co się z tym wiąże – lepsze zaopatrzenie roślin w potas.
