Dobry gospodarz, jeszcze lepszy sąsiad, na co dzień zajmujący się sprawami lokalnej społeczności, rozstrzygający spory i rozwiązujący problemy, reprezentant władzy samorządowej – najbliższy mieszkańcom regionu. Słowem, sołtys. Dziś ma swój dzień.
Funkcja sołtysa ma wielowiekową tradycję i sięga średniowiecza, gdzie sołtys był przedstawicielem pana feudalnego we wsiach lokowanych na prawie niemieckim. Sołtysem mógł być szlachcic, mieszczanin lub chłop. Uposażony w duże gospodarstwo (sołectwo), miał udział w dochodach feudała oraz specjalne uprawnienia gospodarcze. Pobierał czynsze i przewodniczył ławie sądowej, miał prawo posiadania jatek i młyna. Z tytułu posiadanych uprawnień i użytkowania dziedzicznego sołectwa zobowiązany do konnej służby zbrojnej. W XVI-XVII w. liczba sołtysów bardzo zmalała, a znaczenie poważnie ograniczone. W XV-XVII w., stopniowo pozbawiani sołectw i znaczenia, sołtysi stali się nadzorcami prac pańszczyźnianych i pomocnikami właścicieli wsi.
W okresie rozbiorów, II Rzeczypospolitej i w PRL (do 1950) sołtys był organem pomocniczym zarządu gminnego (gmina), później łącznikiem między wsią a gromadzką radą narodową. W latach 70. pośredniczył między sołectwem a gminną radą narodową i naczelnikiem gminy. Zgodnie z ustawą o radach narodowych z 1983 sołtys był organem samorządowym wsi, a od 1990 jest to organ wykonawczy w sołectwie (pomocniczej jednostki administracyjnej organizowanej przez gminę wiejską). Wyboru sołtysa dokonuje walne zgromadzenie wszystkich dorosłych mieszkańców sołectwa. Oprócz wykonywania zarządzeń gminy, posiada pewne uprawnienia administracyjne, a ich zakres jest określony w statusie gminy.
